ΒΑΖΕΙ Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και την σκούφια την ψηλή του, μ’ όλα τα φτερά.
Και μια νύχτα με φεγγάρι την Ελλάδα πάει να πάρει, βρε τον φουκαρά.

Ωχ! Τον τσολιά μας το λεβέντη βρίσκει στα βουνά,
και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά.

Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο,
με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.

Ξεκινάει την άλλη μέρα μα και πάλι ακούει «ΑΕΡΑ» από τον τσολιά.
Δρόμο παίρνει και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι, ξέρει την δουλειά.

Ωχ! Τρώει τις σφαίρες σα χαλάζι από τον τσολιά
κι’ όλο στρατηγούς αλλάζει για να βρει δουλειά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ,Τσιάνο, και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Στέλνει ο νέος Ναπολέων μεραρχίες πειναλέων στο βουνό ψηλά
για να βρουν τον διάβολο τους
κι’ ο στρατός μας αιχμαλώτους τσούρμο κουβαλά.

Ωχ, και οι Κένταυροι οι καημένοι βρε τι τρομερό,
νηστικοί, ξελιγωμένοι πέφτουν στο νερό.

Αχ Κράτσι, να μην σε δω Κράτσι, γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει.

Τρέχουν σαν τρελοί στους βράχους
κι’ από μας κι απ’ τους συμμάχους τρώνε την κλωτσιά.

Και χωρίς πολλές κουβέντες μπήκαν ΄Ελληνες λεβέντες , μέσ’ την Κορυτσά.

Ωχ! Μέσα στ’ Αργυρόκαστρο εμπήκε το χακί, και σημαία κυματίζει τώρα Ελληνική.
Αχ Τσιάνο, θα σκοτωθώ Τσιάνο, γιατί σε λίγο και τα Τίρανα τα χάνω.

Και ‘παθαν οι καημένοι μεγάλη συμφορά,
κι’ η Ρώμη περιμένει κι’ εκείνη τη σειρά.

ΚΟΡΟΪΔΟ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Τρα λα λα λα λα ...............
Με το χαμόγελο στα χείλη, παν οι φαντάροι μας μπροστά,
και ‘γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι, γιατί η καρδιά τους δεν βαστά.

Κορόιδο Μουσολίνι, κανένας δεν θα μείνει,
κι’εσύ κι’η Ιταλία η πατρίδα σου η γελοία τρέμετ’ όλοι το χακί
Δεν έχεις διόλου μπέσα, κι’ όταν θα μπούμε μέσα,
ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη θα υψώσουμε
σημαία Ελληνική.

Τρα λα λα λα ........................
Βρέχει και κάτω από την τέντα,
δεν κάνουν βήμα μπρος τα εμπρός.
Και λένε στα ανακοινωθέντα,
φταίει ο κακός μας ο καιρός.

Κορόιδο Μουσολίνι, κανένας δεν θα μείνει,
κι’εσύ κι’η Ιταλία η πατρίδα σου η γελοία τρέμετ’ όλοι το χακί
Δεν έχεις διόλου μπέσα, κι’ όταν θα μπούμε μέσα,
ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη θα υψώσουμε
σημαία Ελληνική.

Τρα λα λα λα ...............

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ

Μες τους δρόμους τριγυρνάνε,
οι μανάδες και ζητάνε ν' αντικρίσουνε
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν,
στο σταθμό σαν χωριστήκαν να γυρίσουνε.

Μα για κείνους πού 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει, ας χαιρόμαστε
και καμιά ποτέ ας μην κλάψει
κάθε πόνο της ας κλάψει κι ας ευχόμαστε.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.
Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,
προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες ξαγρυπνάνε
και για κάποιον ξενυχτάνε και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε,
υπερήφανα ας πούμε σα Σουλιώτισσες.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.
Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,
προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Mε της Νίκης τα φτερά,
σας προσμένουμε παιδιά.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν
σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά.
Με κανόνια τις πόλεις χαλάσαν,
μας ανάψαν φωτιές στα χωριά.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει,
δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει
και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Μα οι εχθροί μας πια τώρα σκορπίσαν
και ξανάρθε σε μας λευτεριά.
Για να φτιάξουμε τα όσα γκρεμίσαν,
ας κοιτάξουμε τώρα μπροστά.

ΟΙ ΚΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ

Πάνω εκεί στις Πίνδου μας τις κορφές,
που θαρρείς τ' αστέρια φιλούνε,
Της Πατρίδας λίγες αγνές μορφές,
τα πυκνά σκοτάδια ερευνούν.

Η νύχτα φεύγει, σβήνουν τ' αστέρια,
τ' αγρίμια πάνε να κρυφτούν.
Μα του Δαβάκη μας τα ξεφτέρια,
δε θε να παν ν' αναπαυθούν.

Οι γενναίοι μας με τη λόγχη ορμούν,
τον εχθρό με λύσσα χτυπούνε.
Είναι λίγοι μα τους πολλούς νικούν
κι απ' τη γη μας πέρα τους πετούν

ΟΛΗ Η ΔΟΞΑ, ΟΛΗ Η ΧΑΡΗ

Όλη δόξα, όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει
και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό.
Και τα στήθη σου όλο φλόγα με τον ήλιο σου πυρώνεις,
που χρυσός με περηφάνια περπατεί στον ουρανό.

Στην Αγία Λαύρα πρώτα τις χρυσές ακτίνες χύνει,
που λεβέντες πρώτ' ανάψαν του πολέμου τη φωτιά.
Τη γαλάζια μας Σημαία με τη χάρη του λαμπρύνει
και του θείου Ιεράρχη χαιρετάει τη σκιά.

Ομορφιά και δόξα χύνει όπου γη αιματωμένη
απ' το τιμημένο αίμα των παιδιών της κλεφτουριάς.
Τ' άγιο χώμα χαιρετάει και περήφανα διαβαίνει
από τα Ψαρά στο Σούλι και στο χάνι της Γραβιάς.

Απ' τη Ρούμελη κι εκείθε απ' την Κλείσοβα περνάει
και στο Μεσολόγγι μέσα χύνει το χρυσό του φως.
Την αιματωμένη γη του χαιρετάει κι ευλογάει,
όπου τόσοι σε μια νύχτα έπεσαν ηρωικώς.